დღეს აგვისტოში, სიზმრად დილითვე

ცრემლი ამომყვა იმ მარტის თვედან,

როცა კი მივხვდი, რომ ასეთი ვარ

დაღვრისთვის სავსე და უცრემლოც კი,

მზეც სასაჩუქრედ გზად სპარსეთიდან

რიჟრაჟებს შორის დაუცხრომლად ზის,

2

ზის და სხივის ქვეშ ჩრდილი ერხევა,

ნაქარგი სითბო და გაბრუება,

ჩემი შემხვედრი, თითქოს ჩემხელაც,

რას მომაჩვენებს, რას მეუბნება,

სურნელი ასდის აისს დაწნილი

და ან დამსუსხავს და ან იმ ცრემლებს

გაამჭვირვალებს ნამით და ჩრდილით,

ჩრდილში კი სხივიც ტანს აიცეკვებს

3

და ცეკვის ჯადოს, ბოლო არ უჩანს,

დამლიოს, მჭამოს, ეგ არ მადარდებს,

სუნთქვას და თრთოლვას, როგორც საუნჯეს

დღეს აგვისტოდან, ისევ მარტამდე

მინდა გატანდე ყოველ წელიწადს,

შენ ჩრდილებს აფენ სიზმარს, დილითვე,

მე უმიზეზო ზოგჯერ ცრემლიც მწამს,

წინათდრძნობადვე ამოვიტირე,

4

წამს ხელი ვტაცე, იმწამს გავუშვი,

დროს განდინებაც თითქოს ვადროვე

და სუნი მეცა ჩემი ბავშვობის,

ზრდასრული ზეცაც, როგორც ამდრომდე

დამყურებს ახლა და ღრუბლებს იცვლის

და სულ იზრდება, მიახლოვდება

და ცრემლი ჩემში კვალია ნისლის

და სურვილებიც მექცნენ ცოდვებად

5

და მგონი ვხვდები რას ნიშნავს ცოდვაც

და ვიცრემლები, ვხარობ და ვნანობ

და ყოვლისშემძლე და ყოვლისმცოდნე

განგება ჩემი, განმაგებს მარტო

და ვმსუბუქდები და ვიწმინდები,

როცა ჩემს სულზეც შუქის კვალი ჩანს

და ღამეებიც ღრუბელწინდებით

ცაზე დადიან დღეთა ხალიჩად,

6

ვინ ვისთვისა ვართ ძაფად ხალიჩის,

”მე თუ მენდობი, მოწამედ მენდე”,

მახსოვს სიტყვები, მე აქ დავიცდი

ივნისის დღესთან ოცდამეერთედ,

წლის შუაგულიც ივნისის თვედ მაქვს,

ის ოქროს კვეთა, მზე რაზეც გადის,

გზად სხვა მნათობიც მიმოირხევა

და ხმას გამოსცემს სინაზე მათი,

7

მიმოირხევა შენში ცის სულიც

მისი ცრემლი კი, მე მეცრემლება,

მისი ნამი კი, მე მენამება

საფირონებად, ოქრო-ვერცხლებად,

თანდაყოლილი, შენით თანმდევი, 

წვეთი დავიდე მე ხელისგულზე,

როცა კი შენს ხმას, სადაც ავყევი

იქვე ავცრემლდი და აგისუნთქე.